Philippines, study mode, and final countdown.

Het is alweer zo’n twee weken geleden dat ik terugkwam uit de Filipijnen, een compleet andere wereld. Taiwan is ineens ontzettend Westers als je het vergelijkt met wat we daar tegen het lijf liepen. In negen dagen tijd hebben voet gezet op zes verschillende eilanden, waarvan 2 ‘main islands’ en 4 omringende eilandjes. Van paradijs aan het strand tot aan grote armoede in de binnenlanden, we hebben het allemaal meegemaakt.

Het avontuur begon in het vliegtuig van Cebu Pacific, een vliegorganisatie die in Europa op de zwarte lijst staat. Ik ben al niet zo’n fan van vliegen, dus klamme handjes en intense opluchting toen ik weer met beide benen op de grond stond. Achteraf viel het heel erg mee, aangezien het vliegtuig vergeleken met de andere vervoersmiddelen in de Filipijnen ontzettend veilig bleek te zijn. Zo zaten we in een busje vanaf Cebu City naar het noorden van het eiland om daar een boot te nemen naar Malapascua. Het enige verkeersbord wat je tegenkomt zegt “drive safely”, snelheidslimieten en voorrangsregels komen hier niet in het woordenboek voor. Naast de bumpy busrides waren de boottripjes ook een ervaring op zich, wetende dat de boten in de Filipijnen nou niet altijd even goed onderhouden en veilig zijn. Maar goed nieuws: we’re still alive.

Na het eerste eiland Malapascua, waar we een boottocht om het eiland hebben gemaakt en gesnorkeld, stapten we op de boot naar een eiland vlakbij: Bantayan. Toen we daar aankwamen stonden we echt met open mond te gapen naar het strand. Het was zonder twijfel het meest ultieme bountystrand ever: helderblauw water, wit zand, overal palmbomen en bovenal géén toeristen. Dus in no-time gingen de kleren uit, bikini’s aan, en sprongen we het water in. Onze verwachtingen en dromen over de Filipjinen waren bij deze uitgekomen, want beter dan dit kon het haast niet worden.

De volgende dag hebben we motors gehuurd en zijn we rondgetourd over het eiland. De mooie stranden en het binnenland is als dag en nacht, compleet het tegenovergestelde. Het is bizar om te zien hoe de mensen daar leven, maar tegelijkertijd ook erg indrukwekkend. De kleinste hutjes, slechte wegen, omringd door prachtige natuur. Mensen leven echt op straat; overal waar je gaat zie je mensen. Ik vraag me alleen wel af hoe ze in hemelsnaam hun uren en dagen vullen, want vaak zie je ze gewoon voor het huis zitten, starend voor zich uit, zonder enige bezigheid.

Na Bantayan ging de reis richting het zuiden, waar we in Oslob gezwommen hebben met whalesharks. Met wat? Met whalesharks. Zo’n 8 tot 12 meter lange walvissen die daar in de zee rondzwemmen. Na tien keer vragen of ze écht alleen plankton eten en of het écht nooit is misgegaan waagden we het er toch maar op. Echt bijzonder om zulke grote beesten van zo dichtbij te kunnen zien. Van tevoren werd gezegd dat als er eentje op je af zou komen zwemmen je gewoon rustig kon blijven en vooral niet moest proberen hard weg te zwemmen, aangezien je daardoor bubbels veroorzaakt die sommige whalesharks aanzien voor plankton. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kan je vertellen, als zo’n gigantisch beest op je af komt zegt je intuitie wel ietsje anders. Dus wat doe ik: ZWEMMEN. Ik ben behoorlijk uitgelachen door de mannetjes op de boot, aangezien ik (wie anders) de aanwijzingen voor lief nam en als een gek naar de boot toe zwom. Achteraf moet ik blij zijn dat ik niet achterom heb gekeken, want een vriend van me vertelde dat de whaleshark met open mond (van minimaal een halve meter) zo’n 20 cm van m’n voet verwijderd was. Niet dat er iets had kunnen gebeuren, aangezien de beesten geeneens tanden hebben, maar toch. HET IDEE alleen al. We hebben er flink om kunnen lachen achteraf.

Na het whaleshark-avontuur zijn we met de boot richting Apo Island vertrokken. Een ontzettend klein eiland welke bekend staat in de Filipijnen om het goede snorkelen. Ik snap nu wel waarom het zo bekend is, aangezien de onderwaterwereld daar echt ontzettend mooi is. We hebben levend koraal kunnen spotten in allerlei vormen en kleuren en ondertussen kwamen er Finding Nemo’s en allerlei andere visjes langszwemmen. Als klap op de vuurpijl zagen we ook nog drie grote schildpadden voorbij komen. We konden met ze mee zwemmen en zelfs áánraken, toch wel even iets anders dan in de dierentuin.

Tot slot hebben we nog een dag motors gehuurd op Negros Island en zijn we de uitdaging aangegaan om de ‘Twin Lakes’ te bereiken. De weg ernaar toe was flink zweten, aangezien het een ware hindernisbaan was vol met stenen. Alhoewel zweten.. niet voor mij: was ik even blij dat ik achterop zat. Wonder boven wonder zijn we allemaal heel aangekomen en hebben we met een bootje over het meer gevaren. Zelf met de spanen in de hand en peddelen maar, ultiem vakantiegevoel.

Jammer genoeg kwam hierna het einde in zicht. De laatste dag hebben we doorgebracht op Siquijor, een klein eiland onder Cebu. Onze accommodatie was een tent op het strand, wat zeker geen straf was zo onder de palmbomen. We hebben opnieuw scooters gehuurd en het eiland over gecrosst. We kwamen terecht bij twee watervallen, waarvan eentje echt picture perfect was. We konden van de rotsen afspringen in het helderblauwe water, lekker ronddobberen en ondertussen van het weer genieten. Erg goede afsluiting van een indrukwekkende vakantie op de Filipijnen.

Helaas is nu de tijd aangebroken voor finals, presentaties en papers. Dus de studiemodus zal nu echt aangezet moeten worden. Wel raar om te bedenken dat ik over een maand al in Thailand zit en een week later in het vliegtuig naar huis. Aan de ene kant kijk ik er naar uit om terug te gaan, aan de andere kant zou ik graag langer willen blijven. Hoe dan ook, het aftellen is nu echt begonnen. Nog even en dan kom ik jullie weer lastigvallen!

Heel veel liefs, 魏心妮

P.s. Allemaal alvast een fijne kerst! Ik heb officieel Chinese les op Kerstavond (SHOCKING), maar ik dénk dat ik die maar over ga slaan, haha. Ook al vieren de Taiwanesen niet echt Kerst, met de mensen hier zorgen we zeker dat het niet ongemerkt voorbij zal gaan :).